Ο «Ιζνογκούντ» που θα καθαρίσει το ποδόσφαιρο…

Πάει καιρός τώρα που ο Μισέλ Πλατινί κάθεται αναπαυτικά στην πολυθρόνα του και παρακολουθεί την πτώση του Σεπ Μπλάτερ. Με τα σκάνδαλα να χτυπούν τη διεφθαρμένη FIFA, ο πρόεδρος της μικρής ευρωπαϊκής αδελφούλας της, της UEFA, απλά περιμένει να αδράξει τους καρπούς της υπομονής του.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Οι εκλογές για την ανάδειξη του νέου ισχυρού άνδρα του αθλήματος έρχονται τον προσεχή Φεβρουάριο και ο Μισέλ προσπαθεί να συντηρήσει την εικόνα του ανθρώπου του ποδοσφαίρου. Του ηγέτη που γεννήθηκε φορώντας τη φανέλα της Γιουβέντους και αποφάσισε -έχοντας κρεμάσει τα παπούτσια- του να επιστρέψει στο χώρο μόνο και μόνο για να τον υπηρετήσει. Δίχως ανιδιοτέλεια, χωρίς εγωισμούς… Ένας απλός στρατιώτης που παραμένει ιδεαλιστής και ονειροπόλος, κάτι σαν Δον Κιχώτης δηλαδή, με τη Δουλτσινέα του, τον Σάντσο Πάντσα του και τους δικούς του ανεμόμυλους.

Ένας πραγματικός ήρωας του Θερβάντες, ωστόσο, μάλλον θα είχε τη δυνατότητα να φανεί πιο πειστικός όταν καλείται να δώσει εξηγήσεις για τις πράξεις του. Ο πρόεδρος της UEFA πάλι, μοιάζει να θεωρεί -όπως συχνά πράττουν οι ισχυροί αυτού του κόσμου- πως απευθύνεται σε ηλίθιους ή λοβοτημένους. Σε ανθρώπους, για παράδειγμα, που θεωρούν απόλυτα φυσιολογικό το γεγονός ότι ένας τόσο σημαντικός παράγοντας είχε ξεχάσει πως υποσχέθηκε πριν μερικά χρόνια ότι θα υποστήριζε την υποψηφιότητα των ΗΠΑ για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022, το οποίο κατέληξε στο Κατάρ. «Ίσως και να το είχα κάνει», απάντησε ο άτεγκτος Πλατινί σε σχετική ερώτηση, προσεγγίζοντας την υπόθεση με ελαφρότητα που δεν της αρμόζει. Λες και τον ρώτησαν αν έφαγε σαλάτα…

Και μετά έρχεται και το ακόμη ιλαρότερο. Ο άνθρωπος που έχει κάνει παντιέρα της προεκλογικής του καμπάνιας ότι επί ημερών του η πολιτική θα μείνει έξω από το ποδόσφαιρο, έρχεται να ξεστομίσει την παρακάτω εκδοχή για γεγονότα τα οποία αποτελούν κοινή γνώση και δεν έχει πια τη δυνατότητα να διαψεύσει.



Παραδέχεται λοιπόν πως αρχικά είχε δεσμευθεί υπέρ των ΗΠΑ και πως άλλαξε ρότα και τράβηξε για Κατάρ μετά από μια συνάντηση που είχε το 2010. Στην κατοικία του Νικολά Σαρκοζί, παρουσία του Γάλλου προέδρου τότε, ραντεβού με αξιωματούχους που προωθούσαν την υποψηφιότητα του Κατάρ. Λοιπόν, έχουμε και λέμε, Σαρκοζί, Πλατινί, Καταριανοί… Κι όμως, επιμένει πως κανείς δεν τον πίεσε, κανείς δεν χρησιμοποίησε αθέμιτα ή πλάγια μέσα για να τον κάνει να αλλάξει γνώμη. Σαν βιβλικός χαρακτήρας, ο πρώην παίκτης της Γιουβέντους μπήκε ως Σαούλ και αποχώρησε (από την πίσω πόρτα) ως Απόστολος Παύλος, αναγεννημένος κι έτοιμος να διδάξει το λόγο της αγάπης, της ειρήνης και της συναδέλφωσης.

Μετά από όλα αυτά, λόγια όπως «…νοιάζομαι για το παιχνίδι, όχι την πολιτική. Με εμένα δεν θα υπάρχουν πολιτικά παιχνίδια στο χώρο, μόνο το ποδόσφαιρο με ενδιαφέρει», μοιάζουν να μη βγαίνουν από το στόμα του Δον Κιχώτη ή του Παύλου. Περισσότερο ταιριάζουν στον θρυλικό Ιζνογκούντ, που ο άνθρωπος απλά ήθελε να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη…